این حلقه چاه که ستون های آن به استواری مردترین مردهای تاریخ پس از گذشت سالیان دراز هنوز سرپا ایستاده است ، جزء قدیمی ترین آثار بجا مانده از ساکنان قدیمی و در خاک آرمیده چاه کور می باشد . این بنا که تقریباً در مرکز روستا واقع شده است با داشتن استخری که در تصویر قابل رؤیت است ، به احتمال قوی در امور کشاورزی و دامداری مورد استفاده قرار می گرفته است . در حال حاضر به علت خشک شدن آب موجود در آن و نیز عواقبی که برای اهالی بویژه کودکان دارد ، این حلقه چاه توسط ساکنان حومه آن پر شده است.

نقل میکنند در زمانهای خیلی قدیم در این روستا قنات هایی بوده است که تا روستای دهنو ادامه داشته است و همه قنات ها به هم مرتبط بوده است و یک شخص به راحتی میتوانسته از این راهروها استفاده کند و مسیر را طی کند.

این زیارتگاه در شرق روستای چاه کور واقع شده و دارای بعد سیاحتی نیز می باشد. این بنای مذهبی و تاریخی که مراجعه کننده گان و زیارت کننده گان و عاشقان زیادی دارد محل نذر و نیاز و گرفتن حاجات اهالی میباشد و مردم این آبادی بسیار به این امام زاده (شاه ابوالقاسم) دلبستگی و عشق دارند. بطوریکه در ایام ماه محرم پیاده با گروه های زنجیر زنی و سینه زنی به زیارتش میروند. قابل ذکر است که این زیارتگاه از حیث تذکره و سند از رتبه خوبی برخوردار است.

این بنا که در چند کیلومتری روستای چاه کور و در وسط صحرا قرار دارد و بنام تل دعوتی نام گرفته تنها بخشی از ارتفاعات آن پیداست و مابقی در زیر خاک صحرای وسیع و هموار مدفون شده است مصالح بکار رفته در ساخت آن ساروجی متفاوت و بسیار مقاوم و محکم میباشد که در جای دیگر یا قلعه ای دیگر مشاهده نشده است مشخص است که زمان زیادی نیاز است تا قلعه ای به این بزرگی کلاً در زیر خاک مدفون شود پس از شواهد قضایا مشخص است که بسیار قدمت دارد .به گفته اهالی این قلعه محل دعوت و برپایی جشن های بقیه قلعه ها بوده است و به همین دلیل به قلعه دعوتی معروف شده است.لازم به ذکر است امروزه این اثر تاریخی در حوزه روستای خشتی قرار دارد و در زمانهای قدیم جزو قلمرو  قلات گبری روستای چاه کور بوده است.

تل دعوتی در شهرستان لامرد، بخش علامرودشت، روستای خشتی واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۴ تیر ۱۳۸۲ با شمارهٔ ثبت ۹۲۱۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

آبگیر های سنگی طبیعی

یا به قول چاه کوری ها "کُل سنگ"